Zoals ik al eens eerder heb verteld in mijn blogs kampeerde ik vroeger met mijn ouders op een camping, diep in het bos, aan een rivier en zonder stroom. Het was echt een back to basic manier. Ook (helaas) niet echt meer de manier van deze tijd. Waar het voorheen nog niet zo nauw werd genomen met de regeltjes is dat nu wel anders. Tegenwoordig moeten de campings aan vele regels voldoen en is er ook controle op de campings. Op mijn jeugdcamping ben ik een aantal jaar op vakantie geweest en altijd met veel plezier. Mijn ouders waren niet echt van het rondtrekken en ze wilde na een jaar hard buffelen gewoon vakantie, en echte rust. Dat vonden ze daar, en daarom gingen wij daar jarenlang achtereenvolgens naar toe. En dan meestal 3 a 4 weken lang. Wij kinderen vonden dat niet erg, want we hadden het er super naar ons zin. Je maakte er zoals op elke camping vrienden, en vele daarvan kwamen het jaar erna ook weer terug. Altijd spannend wie er dan weer was. Waar je dat tegenwoordig al weet door apps en socialmedia was dat vroeger wel anders.
Zou mijn jeugdcamping nog hetzelfde zijn?
Omdat ik hier een supertijd hebt gehad dacht ik ooit opeens: Ik wil daar weer naar toe! Kijken hoe het nu daar is, wie weet zijn er nog wel bekende van toen. En als ik zoiets eenmaal in mijn hoofd heb, dan gaat het gebeuren ook. (soms een goede eigenschap en soms niet 🙂 Toen moest ik mijn partner nog overtuigen. Ze is ook een echte kampeer fanaat, maar ze heeft voor de kinderen altijd wel 1 eis, er moet een zwembad op de camping aanwezig zijn. Laat dit nu net op mijn jeugdcamping niet het geval zijn, daar was enkel een riviertje om in te zwemmen. En dat vond ze eigenlijk niks met jonge kinderen. Ik moest haar dus te zien overtuigen. Ik wilde er niet voor 1 nachtje naar toe en dacht aan ongeveer een weekje kamperen op mijn jeugdcamping. Na wat overleg kwam er een akkoord, ondanks dat er geen zwembad aanwezig was werd ze toch enthousiast van mijn verhaal. De grootste zorg zie ze over mijn jeugdcamping had was, zullen de kinderen het wel leuk vinden? Natuurlijk gaan die dat leuk vinden, dat vond ik vroeger toch ook? Kinderen vermaken zichzelf prima met wat ze hebben, wat ze niet hebben dat hebben ze ook niet. (pubers misschien uitgezonderd)
Klein beetje zenuwachtig voor vertrek
Uiteraard had ik al onderzoek gedaan en de website van mijn jeugdcamping gevonden en bekeken. Ik kon dus direct een reservering maken, en dat deed ik dus ook meteen. En dan is het zoals altijd aftellen geblazen. Wachten tot je eindelijk kan gaan. Normaal tel ik de nachtjes altijd al af maar met het idee dat ik terg zou gaan naar mijn roots maakte mij toch wat zenuwachtiger. Zelfs onderweg had ik er “last” van. Normaal ben ik dan altijd heel relaxed maar nu had ik een haastig gevoel. Ik wilde er gewoon zijn, ik wilde het zien en het ruiken. Onderweg dacht ik opeens SIETSE doe normaal. Pak gewoon tijdig je rust en geniet van de vakantie. je vakantie is immers al begonnen bij vertrek. Pak gewoon onderweg een lekker bakkie en loop niet te haasten en te heuen als de kinderen onderweg nog even lekker in een speeltuintje spelen. Ik herpakte mij en zo was de heenreis goed te doen, we moesten toch zo’n 1250 km rijden.
Alles was nog vertrouwd
Maar gelukkig zoals altijd kom je op een gegeven moment op de plek waar je moet zijn. Net voor dat moment was het al prachtig. Een mooie omgeving, en ik begon steeds meer punten te herkennen van 15 jaar geleden. En toen de navigatie 1 km tot mijn bestemming aangaf begon mijn hartje toch sneller te kloppen. Eenmaal aangekomen parkeerde ik de auto en caravan op het daarvoor bedoelde deel van de camping, dat was nog niet veranderd. En er was eigenlijk vrijwel niks veranderd. Het was een kopie van 15 jaar geleden toen ik er voor het laatst was. In 1 woord prachtig. Ik wilde direct een rondje maken, maar ik melde mij eerst bij de receptie. De eigenaren waren toen al op leeftijd en dus waren er nieuwe eigenaren maar die hebben alles gelaten zoals het was. Een succes formule hoef je natuurlijk ook niet te veranderen en dat hadden ze dan ook niet gedaan. Na het opzetten van het kamp gingen we een rondje maken over de camping en een rondje door het bos, op naar de plek waar ik vroeg elke zomer stond. Van die plek was nog best redelijk wat contouren zichtbaar en was erg leuk om te zien. Terug liepen we langs de rivier terug. De kinderen vonden het te gek. Voor mijn vrouw een fijne bevestiging.
Oude bekenden
Dan restte er nog 1 vraag, zullen er nog bekende zijn van toen? En dan bedoel ik wel bekende mensen uit mijn eigen leeftijdscategorie. Ondanks dat je niet weet hoe iemand er na 15 jaar nog uitziet hield ik wel mijn ogen open en scande ik de camping gasten af. (erg he haha) Ik zag geen mensen van vroeger. na een dag of 3 hield ik het niet echt meer in de gaten. Mijn oudste zoon wilde ’s middags een duik nemen en vroeg om of ik met hem mee wilde. We liepen naar het water en vanaf het water kwam een vrouw met een hond ons tegemoet. Toen we elkaar passeerden groette wij elkaar netjes met goedemiddag. 3 meter later flitste er door mijn hoofd, die ken ik!! Ik draaide mijn om, de mevrouw met de hond had exact hetzelfde gedaan. We keken elkaar dus omdat moment recht aan. Ze zei: Sietse? Ik antwoordde met een volmondige ja. en vroeg aan haar: Loes? en ze knikte. We kletste even snel wat (ik had iemand bij mij die wilde zwemmen en geen zit had in een kletsende papa) en spraken af om aan het einde van de dag een drankje met elkaar te doen. Dat was super gezellig en er passeerde vele anekdotes van toen de revue. Ze bleek alweer een jaar of 5 terug te komen op deze camping, samen met haar man en 2 dochters.. Erg leuk. In die jaren was ze nog 2 andere kampeer vrienden van toen tegen gekomen. Dus ik grapte: Wie weet kunnen we ooit een reünie organiseren. Stiekem zou mij dat best leuk lijken.
De week vloog ons allemaal voorbij. Dus Loes, wie weet komen wij snel weer terug!
